Het AmandiHuis, meer dan energieneutraal
Veel is er te vertellen over dit eerste jaar. Onze coördinatoren komen hierover in een interview te spreken. Voor mij is het belangrijk te merken dat we inderdaad in de behoefte voorzien, waarvan we wisten dat die er was. 
Maar er is meer, naast tevreden gasten, spreek ik ook steeds tevreden vrijwilligers. De inspanning, die we met z’n allen leveren om het AmandiHuis liefdevol te maken, levert energie op. Die warmte straalt op onszelf terug. Het AmandiHuis is dus niet alleen energieneutraal als je kijkt naar de elektriciteitsmeter. De zingevingsmeter slaat minstens zo positief uit. Elke keer dat ik in het huis kom, voor overleg, of om een van mijn patiënten te bezoeken, ervaar ik dat.
Het is al eerder gezegd, de voorgaande nieuwsbrieven berichtten hierover, we hebben een intensief eerste jaar achter de rug. Met de herwonnen energie gaan we gewoon op de ingeslagen weg door.
Een bijzonder woord van dank wil ik uitspreken voor Fons van Rijn. Deze nieuwsbrief is de laatste, waar hij de redactie over voert. De laatste 5 jaar heeft Fons een groot aandeel gehad aan de tekst, de layout en alles wat erbij komt kijken. Fons, hartelijk dank voor je inzet en deskundigheid al die jaren!
Wim Sleeuw, voorzitter
Bezetting boven verwachting
Al ver voor de opening zei huisarts Ton van Haastert in een interview: “Als het AmandiHuis er eenmaal staat, dan zullen we niet kunnen begrijpen dat we ooit zonder hebben gekund”. En zo is het gegaan.
Al voor de opening hadden zich twee gasten aangemeld, ook daarna wist men al snel het AmandiHuis te vinden. Coördinator Lonneke de Vries: “De bezetting van de bedden was dit eerste jaar boven verwachting. In totaal zijn er inmiddels 27 terminale mensen in het AmandiHuis opgenomen en hebben 14 mensen gebruik gemaakt van de tijdelijke opvang. De leeftijd varieerde van 60 tot 97 jaar. De gasten kwamen vooral uit Kaag en Braassem, maar ook uit de omliggende gemeenten. Zelfs iemand uit de buurt van Arnhem, die meldde zich omdat hier een dochter woont”.
Het AmandiHuis een jaar later
Op 27 augustus 2020 kregen de coördinatoren Annette Kemerink en Lonneke de Vries de sleutel van het gloednieuwe AmandiHuis uit handen van voorzitter Wim Sleeuw. Het gebouw was klaar, de opvang van terminale en tijdelijke gasten kon beginnen.
Het eerste jaar van het AmandiHuis is onverbrekelijk verbonden met het coronavirus. Lonneke: “Het was een heel heftige periode. Er moesten mensen in quarantaine, ook een gast die uit het ziekenhuis kwam bleek toch positief. Vrijwilligers moesten tijdens hun werk beschermende bekleding aan. En nog steeds moeten we ons houden aan beschermende maatregelen”. Annette vult aan: "Het AmandiHuis heeft daardoor niet het open huis kunnen worden wat ons voor ogen stond. Het huis waar ‘iedereen’ in en uit kan lopen”.
Het coronavirus mag dan beperkingen hebben opgeleverd, het AmandiHuis is wel gewoon blijven draaien. Lonneke: “De eerste tijd hebben we onze handen vol gehad aan het opzetten van de organisatie. Daarnaast hadden de vrijwilligers tijd nodig hun weg te vinden en om met de apparaten te leren omgaan. In de opzet om de gasten liefdevol te verwelkomen en te verzorgen zijn we geslaagd. Van gasten en hun naasten krijgen we veel complimenten. Daar kunnen we met z’n allen, met alle vrijwilligers, trots op zijn”.
Ook de acht huisartspraktijken in Kaag en Braassem zijn blij met het AmandiHuis. Na een bezoek aan een patiënt zijn er altijd vrijwilligers om te helpen, dat is in een thuissituatie wel eens anders. Ook zijn de huisartsen gelukkig met de tijdelijke opvang. Voor mensen die vanuit het ziekenhuis niet meteen naar huis kunnen, is vaak moeilijk een plekje te vinden.
Al met al was het een bewogen jaar met veel leermomenten voor iedereen. Annette: “We hebben veel meegemaakt, veel ervaring opgedaan. Elke opname van een gast verloopt anders, elk gezin functioneert anders. Dat is mooi om mee te maken. En soms is er ook een onverwachte wending. Zo waren er twee gasten die achteraf toch niet terminaal bleken te zijn. Na een tijdje in het AmandiHuis knapten ze zodanig op dat ze in een zorginstelling konden worden opgenomen. Aan de andere kant waren er ook terminaal zieken die al waren ingeschreven in het AmandiHuis, maar voortijdig thuis overleden of niet meer vervoerd konden worden”.
Annette: “Nu zijn we zover dat we overwegen onze activiteiten uit te breiden. Zo denken we erover om elk jaar een herdenkingsbijeenkomst te gaan organiseren voor de naasten van de overledenen. De invulling van de bijeenkomst is nog niet rond. Maar het zal duidelijk zijn dat er veel ruimte komt om te herdenken, met elkaar te praten en ervaringen uit te wisselen”.
Altijd behoefte aan vrijwilligers
Het AmandiHuis draait op vrijwilligers, die zijn er eigenlijk nooit genoeg. Coördinator Annette Kemerink: “In het AmandiHuis zijn er in totaal ongeveer zeventig vrijwilligers actief: ruim vijftig bij de zorg, ongeveer acht bij het koken, ruim tien in de tuin en een aantal vrijwillige coördinatoren in de avond en het weekend. Omdat er altijd wel uitval is, bijvoorbeeld door ziekte en vakanties, zijn nieuwe aanmeldingen van harte welkom”.
De zorgvrijwilligers trekken tijdens hun diensten van vier uur getweeën op. Zij nemen tussen 7.00 en 23.00 uur de meeste dagelijkse werkzaamheden voor hun rekening en zijn dan ook voor de gasten van groot belang. De zorgvrijwilligers zijn er ook voor een praatje, een wandeling en een spelletje. De wijkverpleegkundige zorg wordt verricht door Buurtzorg. De medicijnen worden door de apotheek bij het AmandiHuis bezorgd en veilig opgeborgen.
De kookvrijwilligers werken met een eigen app. Zij gaan bij de gasten langs om te overleggen over het dagelijkse menu en zorgen desgewenst ook voor een glaasje wijn bij het eten. Niets is hen te gek.
De tuinvrijwilligers hebben het vooral druk met het onder de duim houden van het onkruid en het woekerende riet in de Wetering. Ze werken zelfstandig met een eigen rooster. Het resultaat mag er zijn, de tuin wordt dan ook vaak geroemd.
Klik hier om meer te lezen over het werk van een vrijwilliger. Wilt u zich aanmelden, klik dan hier.
Opfriscursus zorgvrijwilligers
Om de bekwaamheid van de zorgvrijwilligers op peil te brengen of te houden werden er onlangs in het AmandiHuis weer twee opfriscursussen van een avond gegeven voor wie daar behoefte aan had.
De avond was in tweeën gesplitst, in een theoretisch en een praktisch gedeelte. In het eerste gedeelte vertelde verpleegkundige Riet Spaargaren van Buurtzorg over haptonomie, over de betekenis van het aanraken van de gasten. 
Over het belang dat zorgvuldig te doen omdat iedere gast daar verschillend op reageert, van schrikken en pijn tot onverschilligheid.
Het tweede deel van de avond ging over tiltechnieken rond de gast, toegelicht door oud-verpleegkundige en vrijwilliger Annie van Vlimmeren. Een belangrijk advies was de gast zoveel en zo lang alles zelf te laten doen. Vanuit bed naar rolstoel en andersom. Als er getild moet worden, dan moet ook dat zorgvuldig gebeuren, ook al om de rug van de zorgvrijwilliger te ontzien. Veel oefenen was het advies en eventueel de hulp van een ander inroepen. Het tillen uit de stoel gaat vaak gepaard met ongemakkelijke intimiteit. Een zorgvrijwilliger: “Ik zeg altijd: doe maar net of u veel van me houdt”. Een verrassende opmerking kan soms wonderen doen, was de boodschap. De cursus, inclusief de oefeningen, werd door de vrijwilligers zeer op prijs gesteld.